Fouad L. was een dierenbeul en werd een moordenaar: ‘Dierenmishandelaars reageren hun frustraties af’ | Binnenland

De duif met een pijl door zijn lijf, de hond die werd geschopt. Dieren waren niet veilig in de buurt van Fouad L., die veroordeeld werd voor mishandeling van een konijn. Mensen ook niet, bleek gisteren, toen L. met een wapen toesloeg in Rotterdam. Sinds die zwarte dag is hij niet alleen veroordeeld dierenmishandelaar, maar ook verdachte in een drievoudige moordzaak.

Daarmee previous hij in een profiel dat de FBI in Amerika al langer geleden schetste, en waar in Nederland een aantal jaren geleden nog onderzoek naar werd gedaan door Anton van Wijk, directeur van onderzoeksbureau Verinorm. In het rapport De aard van het beestje nam hij 97 gevallen van dierenmishandeling onder de loep en liet zien wie nu eigenlijk dieren mishandelen. ,,Het is niet zo dat iedere dierenmishandelaar mensen vermoordt, maar moordenaars hebben wel vaak dieren mishandeld. Het geldt als een voorspeller van crimineel gedrag.”

Toch verschijnt dat aspect zelden zo op de voorgrond als gisteren, toen al gauw bleek dat L. een reeks weird dierenmishandelingen op zijn naam had staan. Dat komt ook doordat dierenmishandeling vaak onopgemerkt blijft. Honden worden uitgelaten, waardoor letsel kan opvallen. Maar katten, hamsters en konijnen die worden gemarteld, dat loopt veel minder vaak in de kijker. L. sloeg echter zo openlijk toe, dat de politie werd ingeseind en hij zich voor de rechter moest verantwoorden.

Toch is er wel een distinguished (en bizar) voorbeeld van een dierenbeul in Nederland die ook een moordenaar bleek. De ‘beul van Twente’, Rudolph Okay., takelde tientallen paarden op vreselijke wijze toe: hij sneed zelfs geslachtsdelen van de dieren af en nam ze mee. Hij liep tegen de lamp toen hij ook vier onschuldige mensen mishandelde van wie er eentje overleed.

Dat betekent niet dat iedere dierenmishandelaar eindigt als gestoorde crimineel. ,,Veel jongere kinderen experimenteren bijvoorbeeld met het branden van vliegjes.” Toch: als dierenmishandelaars op latere leeftijd toeslaan (L. is 32 jaar) is er reden om goed te kijken naar wat erachter zit. Voor Van Wijk reden om met anderen een expertisecentrum op te richten, dat dierenartsen kunnen raadplegen om specialists mee te laten kijken naar de oorzaak van letsel dat ze aantreffen en te bepalen of sprake is van dierenmishandeling. Dat laatste is vaak een indicatie dat er meer aan de hand is, en het huisdier onschuldig slachtoffer is van de woede en frustratie van zijn baasje.

,,Het gaat dan om spanning, trauma’s uit de jeugd. We zien vaak dat deze dierenmishandelaars uit getroebleerde gezinnen komen. De mishandelingen kunnen een signaal zijn dat hulpverlening nodig is. Soms is het een signaal van huiselijk geweld: een associate van een pleger brengt het dier dan naar de huisarts. Maar het gaat vaak om alleenstaande mannen, die problemen hebben met sociale contacten, onmachtig zijn relaties aan te gaan en financiële en psychische problemen hebben. Ik kan zelf niets zeggen over de persoonlijke omstandigheden van L., maar wat ik lees lijkt daarmee goed overeen te komen.”