Alex Klaasen schittert én struikelt zonder zijn ponies

Drie revues maakte Alex Klaasen met zijn ‘showponies’. Toen vond hij het tijd om weer eens alleen op het toneel te gaan staan: No Ponies dus. De present bevat een aantal grandioze sketches en liederen, maar ook enkele gekke missers.

Alleen tijdens de eerste grote scène heb je nog het gevoel: hier had Alex Klaasen wat hulp bij kunnen gebruiken. Hij speelt een schooljongen die dickpics van zijn leerkrachten verzamelt in een album. Komisch uitgangspunt, maar met meerdere acteurs is het gemakkelijker om zo’n idee een additional zwieper te geven. Die moet nu uit het decor komen en dat heeft toch web iets minder impression.

Verder kan Klaasen het prima alleen af, deze eenmansrevue. Deze ‘angstrevue’, zoals hij hem zelf bestempelt. Kloppend hart is de reis die de cabaretier maakte naar New York. Hij zou er twee maanden blijven om aan een grote musical te werken. Anderhalve week en vele paniekaanvallen later zat hij weer in het vliegtuig naar Amsterdam. Het ging niet. Die ervaring verwerkte hij in 152 W 96th Road, een geweldige minimusical over hoe droom en realiteit soms mijlenver uit elkaar liggen. Simpelweg omdat je hoofd niet altijd doet wat je ervan verwacht.

Conducteur

Het thema angst komt in meerdere gedaantes terug. In een fraaie, door Niek Barendsen geschreven monoloog onderbreekt een conducteur zijn plichtmatige praatje om de reizigers iets over zichzelf en zijn verlangens te vertellen. Het is een kleine, gedurfde scène waarin heel weinig gebeurt en Klaasen op acteertalent de aandacht vasthoudt.

Je met de juiste mensen omringen is een grote gave. Tekstdichter Jurrian van Dongen leverde met Had Gekund een fenomenaal lied af voor Klaasen, ditmaal over het form dat er nooit kwam. Dat wordt direct gevolgd door een volstrekt tegengestelde, maar bijna even goede scène waarin Klaasen een spokenwordartiest persifleert. Het is de perfecte een-twee.

Pierrot

No Ponies bevat echter ook een paar gekke missers. De sketch over een Amsterdamse versie van de droevige clown Pierrot had in zijn geheel geschrapt of ten minste flink ingekort kunnen worden. Er zit geen tempo in, de tekst prikkelt niet en het levensverhaal dat Klaasen voor hem verzon is weinig interessant.

Hetzelfde geldt in iets mindere mate voor De Unicorn, over een homoseksuele eenhoorn die na een lang heteroseksueel huwelijk eindelijk de beest uit magazine hangen. Dat lollige idee lijkt bijna een zelfparodie op Showponies, maar blijft vervolgens hangen in woordspelingen en flauwe mopjes.

Ook qua structuur hapert de voorstelling richting het einde. Klaasen vertelt over zijn jeugdige ambitie om balletdanser te worden. Dat lijntje wordt gevoelsmatig twee keer afgerond in twee mooie, maar tegelijk vrij bombastische scènes. Eén keer was voldoende geweest.