The general cliché of Bach’s ‘Matthäus’: de ontroering grijpt je waar je het niet verwacht

In three years, children will always be able to enjoy it. Indefinitely we live a pass from Bach. We want to be able to use about 200 of the Matthew with Johannes – nog wel net net iets minder dan voor corona. However, it is also possible to have a passion for something: an adventurous, zoal door to the Dutch Blazersensemble (with pop) of one of the (mede) gezongen door alzheimerpatiënten. Ook de vele amateurkoren hebben hun passietradities weer opgepakt. Conductor Pieter Jan Leusink, passierecordhouder ondanks aantijgingen van #metoo, heeft dit jaar zijn aantal Mateisen self-tapping screw 33.

For this purpose we will be able to create: three baroque costumes in the Con. Concertgebouworkest, twee keer een Matthewtwee keer een Johannes Passion. A conclusion can be made: elke passie hejin zijn eigen verrassingen en momenten van schoonheid, elk zijn zwakten en eigenaardigheden. Maar het zoeken van de verschillen, die ene zanger die ene aria mooier horen zingen dan ooit: voor de tienduizenden die jaarlijks een passie horen, is he allemaal onderdeel van de charme en het ritual.

Shunske Sato’s debut

In the rest of the (unieke) passietraditie speelt de Nederlandse Bachvereniging een sleutelrol: у 1922 speelde die voor het eerst in de Grote Kerk in Naarden een Matthew met als doel “de geest van de muziek zo zuiver mogelijk te doen spreken”. In a church, a day: an authentic and authentic day at the Amsterdam Concert Hall.

The euuwfeest van de Bachvereniging valt nu samen met een debutant: артистычны лідер-альтыст Шунскэ Сато (у functie sinds 2018) dirigeert zijn eerste Matthew. History occurs toekomst dus, en zo ook klinkt de uitvoering. The music in the zealots is well-known in Bach: the aria’s – the Sato is not directed – clink all of them. Maar niet alle tempokeuzes overtuigen (ook in verhouding tot elkaar) en de keuze de stemgroepen binnen het koor door elkaar te husselen, roept vragen op: meer individualeel zingen leidt soms tot meer kracht (geïnspireer en loss) boven de totaalklank uit. Een vondst blijkt de aanpak van he koortje ‘Was gehet uns das an?’, Meestal snel en geagiteerd, hier lethargisch. Jesus and dood believe, yes boeien, wat gaat ons dat aan?

Al met al wekt deze debuut-Matthew de indruk dat Sato nog ruim in zijn pak zit als dirigent: frisse eigen ideeën te over, maar niet alle komen die even uitgebalanceerd uit de verf. The sound of the music, the reflected foot does not make you feel like Sato. But when he violates the pact of de al even geweldige hoboïst Aleh Padyomov zich roert, is het alsof er ergens een lichtje aangaat. Daar des Matthew the allergist. The young tenor Daniel Johannsen is an evangelist about you: he is lazy, he does not want to be shocked, he is a very good friend.

Intieme ‘Johannes’

Intiem, spontaneous and intrinsic onopgesmukt was de Johannes Passion van het orchestra of the Enlightenment. Tenor Mark Podmore was the chief dramatic evangelist. Emotions are very high, they are more than just a matter of time as a catalytic miracle.

As a ‘conductor’ hield Padmore zich op de vlakte: zijn micro-Johannes was in alles kamermuzikaal.

Baritone Raul Stephanie stood like Christ on the podium, Podmor as one of the other solo singers met a large 18-set ensemble. Steffani has a very basic register, but Christ was beautiful: elegant and elegant. The Jacobus Gala (1550-1591) was directly involved in the redeemption of the right to justice.

Opera Evangelist

In de Johannes Passion van he Concertgebouworkest stelde de cast a beetje teleur. Evangelist Maximilian Schmidt is in a great mood for a great life: by his time in the vibrancy of the world, he had given him a moment to look at a Mozart aria in order to change the tradition of emotional inflation.