Sinds zijn vertrek als vante regisseur bij Theater Sonnevanck en Toneelgroep Oostpool, waar hij jarenlang succesvolle voorstellingen maakte in e rondreizende vrachtwagenttrailer, experimenteert Timothy de Gilde volop met verschillende. The leverde vorig jaar in Dad a practical summit was performed in the theater, but he was overwhelmed by a steep time he went to the intervention of hip hop dancer Jinko Adams. In its new presentation Snack bar pact the previous experiment less than good.
The play is played in a ‘quality room’, but it doesn’t matter if you don’t have a date with him or not. Vanaf het begin sluimert er iets onder de oppervlakte: de man (Michiel Nooter) is ontroerd hen weer te zien en probeert joviaal he gesprek te openen, maar de jonge man en vrouw (Yamill Jones en Manouk Pluis) zijn en afstangemakkeli. Ze blijken harde noten te willen kraken: ze zijn jarenlang door hun tante misbruikt.
In an interview, Liz Ook met with Timothy de Guild: “My tunnel can break taboos”
Shurende covers
On the left, you will find the text of the Magne van den Berg text Snack bar a permanent scurrying, warmee the audience is very divided, it means that the trauma of the characters and their friends, in a very good way, is always a moment to break the door. The awesome actors are on the horizon in the style of the game of the underworld of the storm in the world, the drama of the drama of your getraumatiseerde children in hun wegkijkende oom hartverscheurend wordt.
Helaas ondermijnt De Gilde the drama door het Lynchiaanse surrealisme dat hij in de voorstelling brengt met de vervreemdende speelstijl van he vierde personage, de serverster van de snackbar. Door haar bovendien met enkele te letterlijke songs de verwikkelingen te laten onderbreken, maakt hij haar tot een soort Grieks koor, waardoor er een relativerende afstand ontstaat tot het centrale kanflikt. Kani al Snack bar be well-groomed in the forced art of boating.
