Sprookjesachtige avond met iets te veel dromerigheid

Conductor Antonio Pappano and violist Lisa Batiashvili stand at a concert for the Concertgebouworkest; in 2017, the residence included artist Toen Batiashvili. Toen klonk is Tsjaikovski, deze week klinkt het Eerste Violin Concerto of the relative Karol Szymanowski; a technically high standard, which violinist can quince as well as one night.

Hoewel Batiashvili het stuk regelmatig speelt, blijkt he lastig om er een lijn in te brengen of er een verhaal mee te vertellen. The corner is open to all edges, but it is always possible. Batyashvili wants to know the technical edge. Elke hoge greep is zuiver, haar toon kraakhelder en zelfs zacht nog doordringend. Maar ok wat kud. Misschien is the only one who has the right to play, but the best float here is on the automatic pilot. Unforgivingly, he thinks of good mechanics in Hans Christian Andersens Chinese. Beautiful, but mechanical.

Wegroomgarantie

Sprookjesachtig was de rest van de avond zeker. Naast Szymanowski klonken Ravels Ma mère l’Oye be La Waltzand good Debussy Iberia. Three practical hyper-romantic pieces with a long-term guarantee guarantee problems in the future. This is a problem. Aan de musici lag het niet, maar de programming miste tanden. Het is muziek die past op een broeierige zomeravond na een hete, concentratieluwe dag. Hoe mooi de contrafagot ook brieste ў Ravel, hoe warmbloedig Spaans de strijkers ook plukten (violen op schoot als gitaren) u Debussy; op een harde aprildag is zoveel dromerigheid veel van het goede. The word is unforgettable, it is very expensive. Dat het laatste stuk er één te veel was, bleek ook uit hoe snel de zaal uitliep; Pappano was able to get a sprint on the back of a long ride, stepping on a fat door by the weglopende public and can be maneuvered. Samen maakt dat een avond die je, ondanks het heus goed musiceren, binnen ein paar uur alweer vergeten bent.