Radeloos stand overloads on the stop. Wat bleek: de kippen van zijn ouders legden zoveel eieren dat de familie er niet meer tegenop kon eten. “Ik heb net een hele berg naar de Voedselbank gebracht”, zei hij wanhopig, “Maar ik ontdekte thuis nog een doos en toen dacht ik van hey, mijn leuke buurvrouw wil ze vast.”
Dat leuke deed het hem, vooral omdat ik de laatste tijd niet zo’n leuke buurvrouw ben (nieuwe woning, betonboren).
One of the living rooms is a dilemma. De laatste dagen was ik somber, en als dat gebeurt kan ik soms niet meer zo goed slikken vaardoor vast voedsel een hele klus wordt. Ik heb het wel vaker, het komt ook altijd wel weer goed en in de tussentijd neem je dan je toevlucht tot drinkontbijt, smoothies en e incidentele slok olijfolie. But misschien waren deze eieren een teken, ean kans op een doorstart, en zo pakte ik een pan.
Even later, the lag was fully matched on my board (ik was naturally a beetroovo bevooroordeeld maar hij kon zo in een kookboek). A perfect ellipse, with a shiny oil of oil, with a beautiful barn beach. Eiwit met miniature paths that leg nalilden van hetout, a nimbus aan matte samp eromheen. De aranjegele dooier lag exact in he midden, terwijl ik daar niet eens op had ingezet.
The mirror is in the middle of nowhere. I snowed one stuck af en stopte het in mijn mond. Die was even verbouwereerd, wat ik hem ook niet echt kwalijk kon nemen na al die vloeibare maaltijden, maar tegen alle verwachtingen in accepteerde hij het aanbod. The sloten zich zie, eiwit verpletterde tussen de kauwvlakken. Enige seconden was the style. We were able to get rid of them, we had to catch them, and we had to leave them again. Het vetstolsel knisperde, gladde warme stukjes ei schoven naar de wang, zwarte peper prikte,
Ik dacht aan de verdrietige wereld waarin we ons bevinden, de grijze gezichten op straat en op televisie, het vinavatyh those who survived, na ieder nieuwsbericht, de steeds kleinere capaciteit tot tederheid.
Ondertussen verplaatste de tong het eten langzaam naar he verhemelte, zette he daar vast en plotseling, haast alsof he niets was, schoof he ha de hap richting huig. The keel week uiteen, de tong zette druk en ik slikte.
Op de achtergrond klonk het volkslied. The light, the can, the roof, and the door. So verdween de ene na de andere rand, zette een namiddagzon de vork in lichterlaaie.
Ellen Deckwitz Vervangt deze maandag Marcel van Roosmalen op deze plek.
A version of this article was published in the NRC on April 11, 2022.
