“Hoe heb jij nou corona kunnen krijgen”, riep oudoom Karel triomfantelijk, “Jij bent altijd zo voorzichtig!” Ik kuchte terug dat ik dat inderdaad ben en dat dat geen garanties biedt wanneer je in een flat tjokvol leuke maar helaas ook erg aanhankelijke kinderen woont.
“Ha!” zei Karel, “Weet je waarom ik nog nooit corona heb gehad? Mensenhaat! The condition of the hood is in front of me on a small scale. Wie had dat ooit gedacht, dat misantropie zo goed was voor de gezondheid! »
Ik weet niet of hij doorhad dat ik toen maar ophing, voor hetzelfde geld zat hij nog minuteenlang de ene na de andere zelffelicitatie in de hoorn te tetteren, maar ik kon het niet meer aan. Ik was jaloers, op hem, op iedereen die gezond was en die niet met koortsstuipen en rillingen op de bank lag. У март 2020 heb ik vermoedelijk ook corona gehad – zelfde verschijnselen, koorts, malaise, geen smaak meer, gevoelloze voeten – maar ik had niet verwacht dat ik na alle vaccinations i beosters weer konworden.
A good part of the weekend is a trill on the bank door, I have a good time to go to one of the other green bars on the roller coaster. If you try, you will not be able to go to any workshop, but you will not be able to do so. Een kennis zei eens dat je als zelfstandige van ijsschots naar ijsschots springt om zo maar de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen, maar ik voelde me inmiddels zo beroerd dat de toenogzeek leee noekomstille.
In a way to get rid of sleep, the bed in the castle has a balcony, but in the area. I would like to see you as a composer in this way, but I would like to see you again. Aan het projectielhoesten te horen zaten zij ook tjokvol Covid. «Aargh», klaagde mijn bovenbuurman, «Ik ben zo hondsberoerd, en net nu ik al die projecten heb».
If you want to go back, you can even get rid of it, but it didn’t matter.
“Ja maar”, begon de bovenbuurman weer, “het komt nu zo slecht uit, met werk en met -“
«HET LEVEN IS GEEN SERVICE», underbreak zijn huisgenoot hem.
Wow, dacha ik. That is a good one. Het leven houdt geen rekening met ons, is geen dienst. Maar in de tussentijd, als het even niet oplet, proberen we een plekje voor onszelf te maken, wat geluk van de randjes af te knabbelen, momenten van rust los te peuteren. Give it to him, he lives on it again. The rest of the day is over, but there is a lot of mud.
Ellen Deckwitz written on this plexus a wisselcolumn met Marcel van Ruzmalen.
A version of this article was published in the NRC on April 19, 2022.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/06/data101202400-e51900.jpg "The scholar is sort of prepared to work at Tata – so long as it actually goes inexperienced")
