Colleague Kiza Magandan delde een filmpje op Twitter. Beelden van de koninklijke familie dansend met onderdanen in de straten van Maastricht, met de koning in e onbedoelde aritmische hoofdrol. He’s still there [sic] magical ‘dat onderdanen en staatshoofd elkaar vonden in een spontane dans. Die conclusie deelde ik dan weer niet, maar het kan natuurlijk zijn dat hij he ironisch bedoelde.
I was able to do a good job.
The popularity of the royal family was a night away. En terecht: in coronatijd vielen de maskers af. Ze stonden in den beginne nog wel braaf op de trappen van hun paleis op hun pannetjes te slaan voor de zorg, maar daarna bleek he ingesleten privilege toch te groot. This condensate is always available, but the time of the pandemic is due to the fact that there is no facade of fruit. Our king will not be able to stand on his own, but he is blundering at the moment. Het bleek voor zijn gezin heel moeilijk te zijn om zich aan de regels die voor ons allemaal golden te houden. De heersende mening is nu: onze koning is een goed feestvarken, iemand met wie je een biertje kan drinken. Leuk voor op de tribune bij de Olympische Spelen of het WK voetbal, maar in tijden van nood kun je ook zonder. Hij is niet iemand tegen wie je opkijkt of van wie je wilt dat hij namens jou spreekt of doet. The result is the public door of the book. Doen alsof je gewoon bent: als malloten meedansen met de mensen op straat en daarna overnachten in e Van der Valk-hotel.
Van de in het aranje gehulde meute krijg ik al jaren buikpijn. On the other hand, there is no more in the world, but there is no steadfastness in the world, but there are many national holidays that have a national holiday, but we can even do so. The King’s Day is a very common holiday party. Wij zijn: oude troep verhandelen op straat en in dezelfde kleur kleding dronken worden in de dichtstbijzijnde enclave. Het is de totale leegheid – met te veel mensen op een te kleine ruimte en om dat dan gezelligheid noemen.
Op Koningsdag voelde ik voor heerst een sort trots op Wormer, hoofdstad van de gemeente Wormerland. Terwijl de rest van he land snel gek werd, want o wat hadden we het openbaar zuipen, vreten en handelen met elkaar gemist, ging in ons dorp alles z’n saaie gangetje. The hosted rommelmarkt was at the forefront of the day, and the shops were closed. Alleen aan de vlaggen aan de huizen kon je zien dat het feest was. If we hold a bunch of intimate rooms, we don’t have any common people.
Marcel van Rosemalen written on this plexus in an exchange meeting by Ellen Deckwitz.
