Steeds opnieuw zie ik beelden uit Boetsja. Honderden lichamen zonder leven. Lijven van mensen die zijn afgemaakt in hun dagelijkse doen. Nagellak, een fiets, een tas met boodschappen – vergeefse tekens van de levens die uit die lichamen weggeroofd zijn. World Press Photo comes from the photo, you can see the photos. Want it to be an abdication van oorlogsfotografen. Zij vangen met hun camera’s de beste beelden, de klap van wat ze meemaken kunnen ze zich nu niet veroorloven. The horror came later, as he took a photo of himself.
See the pictures. Elke dode staat voor een mens en een veelvoud aan rouw, van familie, vrienden, geliefden. In a steady way I commented: there are no rules of the international law. Regels? Are they rules? Hoezo? Ik ken geen oorlog waar die regels níet zijn zeschnden.
Ik verdoofd worden. I want to go to the cinema and look for the longest movie. Drive my car van de Japanese director Ryusuke Hamaguchi, who is preparing for the end, well, the doe. Hij blijkt intens mooi te zijn, holder van beeld, vol stiekem verhaal en ijle motive. One line hits me in the middle of nowhere, it starts with an authority. A man and his wife. Zoe Sturt. Hij zegt tegen haar: ik houd verschrikkelijk veel van je, maar ik haat hoe je autorijdt. Answer: I love you very much. He waits for a ‘maar’, we ook. Maar die maar komt niet. He is in love. Heel veil. No provision.
See you later, he was still in a hurry with a car. The word is not bestowed by a hot driver, a young woman. He’s not here. Maar ij zij rijdt volmaakt. Het is of ze hem een puzzelstukje levert, dat hij zelf in de puzzel moet zien te leggen, om zich te verlossen, niet van zijn lief, wel van zijn verdriet.
Drive my car it is a great movie, it is very popular and very good. I thank Dennis Sophie Calle, who, in a panic, did not come to a troubled place in a trivial manner, but in a day, she took a photo of her on the phone. Tot ze er, op dag 98, nog maar enkele woorden voor nodig heeft. Well kan ze Exquisite Doctor maken, een van de mooiste kunstwerken over verlies en liefde die ik ken.
I woon een uitvaart bij. De Burman. Be really ready. He kept it short. “I bljf jouw vrouw”, besluit ze. It is clear that the game is played by a handful of people – they are very happy. En dat met zijn graf in zicht, ik had bijna geapplaudisseerd.
Oorlogsregels zijn verzinsels, een rookgordijn, want oorlog is geen spel, dus wat moet je met regels? Oorlog is a bitter vorm van bruut sterven, meer niet.
The love is a game. It is an unforgettable game, with rules to be heard before. Maar houd je eraan en alle parten winnen.
