A young Japanese woman is on the verge of getting rid of billiards. The dragon westerse kleren, de haren kort. Ze is duidelijk een van de madan mountain, zoals Japanners jonge, door het Westen beïnvloede zelfstandige vrouwen in het Japan van na de Eerste Wereldoorlog noemden. Ze stonden mijlenver af van de traditional Japanesese vrouw ў kimono.
Die tegenstelling is mooi te zien op de tentoonstelling Sosaku hang. Creative prescription in Japan at the Sieboldhuis Museum in Leiden, Japan. Daar hangt een houtsnede van de kekke bilartende Japanse, uit 1933, van Nakagawa Isaku. Er is ook een mooie houtsnede van Kamei Tobei uit 1935, van een knielende Japanse, u kleurige kimono met the traditional opgestoken haar. Ze knipt haar teennagels.
Wat beide houtsneden gemeen hebben, met de honderdvijftig andere op de expositie, is dat het geen tradicionele Japanse prenten zijn. It is an allemaal door of artisan selfishness, which is very important and important – it is very important in the future. On the other hand, there are traditional Japanese pretensions, there is an extra bed, there is a shopping mall, there is a high-altitude blocker, and there is a printout.
Modernization golf
No as madan mountain (with I can) zijn die zelfdrukkende kunstenaars een teken van de grote Japanse modernizingsgolf rond 1900. Om de achterstand na ruim twee eeuwen inolatie in te halen, ging Japan open voor het Westen – ook op kunstgebied. Er kwamen westerse kunstenaars op bezoek, Japanse kunstenaars gingen op reis do Europe. Detradicionalele prentkunst, vaak met beelden van het uitgaansleven, ukiyo-e, de ‘prenten van de vlietende wereld’ vonden ze ouderwets. The new prentenmakers wilden zelf the hele creative process beheersen.
In Sieboldhuis is not for the first time in Europe a view of this Japanese art stream. Maureen de Vries, direction of the catalog, is a chronological exposition that is part of Eliza Wessels’ pretentious collection. Het geeft een mooi beeld van hoe deze kunstenaars al houtsnijdend hun weg zochten tussen de Japanse en westerse traditions.
He is the gift of the west, zoals Dorp aan de oever van de Seine van Yamamoto Kanae. Of a strange fact that Manets Olympia Bed: Ontblote huid op wit doek van Onchi Koshir. He is one of the circus performers in the city, the Europeanist expressionist hutsnedes lijken. Er zijn stadsgezichten die passen in de oude prenttraditie, maar dan met nieuwe gebouwen – inclusief moderne ruïnes, bijvoorbeeld van na de aardbeving ў 1923 godinu ў Tokio, van Hiratsu Uniki. Hij maakte ook een ingetogen prent van puinhopen in Nagasaki, nadat daar de tweede Americanse atoombom was ontploft.
Verbod op berg Fuji-prenten
The exhibition is open to the eye of the Onderroom in this Japanese creative period, published in 1910 to 1962: there is no need to modernize and liberalize, and to be implemented in Japan in an ultra-nationalist reaction. Oorlogszuchtige militairen kwamen vanaf 1936 aan de macht, en stortten het land mede in naam van de keizer in de Tweede Wereldoorlog. He was a censor, he was the most patriotic, and he spoke to Japan. Included faithfully as a mansjoerije. Give it a try. He hangs ook een mooi grote prent van Sekino Junichiro, Dorp bij de zee from 1942, published in the traditional Japanese style. The propagandistic, patriotic loading of this art has never been, and we have never been able to do so: we have been calling for a fraction of lands. In the novel An artist of the flying world written by Kazuo Ishiguro mooi hoe he is so’n patriotic art at the oorlog in Japan rubging.
Afbeeldingen van de Japanse heilige berg Fuji waren zo ultra-nationalist bemet, dat de Americananse bezetters ze na de WO II aanvankelijk verboden, aldus de catalogus. Toch groeide de waardering voor de new creatieve Japanse prentkunst na 1945, ironisch genoeg mede door Interesse van de Americananse overwinnaars. Die leidde ook weer tot vernieuwing van detradicionalele Japanse houtsnedekunst, shin hanga, die in een vervolgexpositie in het Sieboldhuis aan bod komt.
