Martijn Kardol bragt zijn komische anekdotes met smaak, maar zonder samenhang

Marcijn Kardol has a talent: razendsnel can hij zich in de nesten werken. Hij vraagt ​​de weg, maar een abominabel richtingsgevoel brengt hem terug voor he verbaasde gezicht van de meneer die hem zojuist had proberen te helpen. “I can still be here,” Kardol improvises. We were able to find another way to find one who is always looking for you.

Het derde programma van Kardol, die in 2015 and 2016 diverse cabaretprijzen won, zit vol met dergelijke anekdotes, met smaak en goed gevoel voor timing gebracht. This anecdote is the best amusant, but it is very easy to get the most out of it.

The point of departure The situation is een conclusie die Kardol trok nadat hij in zijn huis een lekkage had, maar geen kennis had over de oorzaak en oplossing van het huiselijk ongemak. Hij moest constateren: ik ben volwassen, maar in veel opzichten niet tegen het leven opgewassen. It is very important to reflect self-reflection. Het blijkt een te dunne draad om de hele voorstelling aan op te hangen.

Kardol doet een poging tot meer diepte als hij vertelt over het ‘overzichtseffect’ dat astronauten overvalt als ze vanuit de ruimte zien hoe klein en hulpeloos de aarde in he grote niets zweeft. My moeten de aarde meer koesteren, zegt Kardol dan, maar als hij vervolgens abrupt weer overgaat op een konferencii nad een all-you-can-eat-restaurant of zijn interaktie met fanatieke sportschooltrainer Ronnie, blijft het hot diorgaandemet het hot dieorgand. Daarnaast gaan de op zich komische anekdotes wel wat vervelen, als blijkt dat de lach voornamelijk zit in de wijze waaróp Kardol de verhalen vertelt.

He is a great singer and very happy song by Tom Waits and Kardol is a great performer in good publicity. Hiermee weet him The situation Enigszins te redden, in een presorting die schort aan samenhang en diepte.