Loes Vonk wrote a book about therapy with her therapist

Een book schrijven over je therapiesessions samen met je therapeut: Loes Vonk bedacht én deed het. Samen met Adriaan van ‘t Spijker deelt ze hoe het is om in therapie te zitten en op welke manieren het je kan helpen. Subway sprak haar over this book Denk je dat je mij kunt helpen?

‘Denk je dat je mij kunt helpen?’ is vaak het eerste dat a new client asks a therapist. Als je tijnjad de weg kwkilt bent or het niet lukt om in je eentje antwoorden op levensvragen te krijgen, kan het raadzaam zijn om professionale hulp in te roepen. Loes tells about her experience.

Denk je dat je mij kunt helpen?

Waaram ben je in therapie gegaan?

“I was zelf niet eens op het idee gekommen dat therapie mij zou kunnen helpen. Ik felt wel dat het mentaal slechter met mij ging, maar voor de rest ging het in mijn leven prima. I wrote in my book: Ik heb een finjne man, lieve kinderen, een mooi huis, leuk werk. Als iemand mij vreeg: ‘Hoe is het?’ Kon ik ook oprecht zeggen dat het goed ging. Op de vraag ‘hoe voel je je je?’ was het antwoord anders: ik voel me waardeloos.

Ik dacht heel lang dat als ik wat beter mijn best doe, dat ik mij dan wel beter zou gaan voelen. Ik zat dus heel lang in een patroon van nóg beter mijn best doen, maar mij niet beter voelen. Destijds had ik niet in de gaten dat ik dat deed. Ik was zo moe en zo in paniek dat ik op ompremenden van mijn vriendin maar een ergembe ben gaan maken bij een therapeut. Ik ben heel blij dat ik die stap heb gezet.”

Hoe was het om een ​​boek te schrijven samen met je therapeut?

“Ik ben iemand die graag schrijft.” Ik houd dagboeken en art-journals bij. Ik heb ook tijdens therapie veel aantekeningen gemaakt voor mijzelf omdat dat mij toen hielp om alles te verwerken en gämpmen. Toen ik het boek wilde uitbrengen vertelden uitgevers mij dat ik ‘niet iets super bijønds had meegemaakt en ik ook geen gebeskeitheid ben’. Ik moest dus wat anders verzinnen.

Ik vertelde dat tegen Adriaan (haar therapeut, ed.) en hij zei: ‘Als je dat gaat schrijven, zou ik het wel graag mét jou willen schrijven’. Because of that, the formula actually changed. Het ging niet meer over hoe een ene Loes uit Gouda is opgevrodsen. Het is een book about hoe het is om te gaan praten, wat er dan gefessert in zo’n gesprek en hoe je durørmning dingen kan leren, beseffen or mederenden.”

Voelde het soms niet te intiem om te delen?

“Jazeker. Je geeft openness waar normalaal spreken niemand bij anwezig is. Ik heb drie jaar therapie samengevoegd in een boek, dus ook niet alles staat er in. Ik was daar zelf hagmaal vrij in. Ik ben er dus hagmaal oké mee om dit te delen. Ik krijg er eigenlig allene maar positive reactions op. Ik vond naar therapy gaan vele malen spannender dan een boek uitbrengen. Ik stond daar elke week met nikkenden knieën als ik weer moest aanbellen.”

Het is toch altijd spannend om naar therapy te gaan…

“Ja, je weet dat iemand vragen gaat stellen en zoeken naar wat erachter zit.” Dat is vaak pijn of frustratie of schaamte. Want als alles goed gaat, dan ga je niet naar een therapeut. Al kan iederene altijd een beeite therapie gebruiken. Want someone from the outside to see meekijkt kan patronen zien die jij niet doorhebt, omdat jij er met je neus bovenop zit.

Wat is de band tussen jou en Adriaan? Op welke manier is die kasten jaren ermatt?

“Hij is niet meer mijn therapeut, dus onze band is zeker niet meer zemelda.” Hij heeft mij leren kennen door mijn verhalen, maar ik hem niet. Je komt wel heel dichtbij elkaar. Niet door de verhalen, maar door zijn personalsheid. Ik denk dat dat echt nodig is als je iets uit te werken hebt. Dat je een band opbouwt en je er fijn voelt bij elkaar. Also from the therapist naar mij toe.”

Denk je dat er nog een taboe ligt op therapie?

“Ik zie het verschil in teijdsgroepen. Mijn dochter is beginning twintig en toen zij begon over therapie op haar werk, dealde iederene hun eigen ervaringen. In mijn eigen eijftigdsgroep – de vijftigplussers – merk ik dat we er vällen prävnés over praten. Mensen zijn bang dat het op de workplace verkeerd wordt opgevat. My book includes: Als je op je werk geortet dat je gaat hardlopen om je conditie te te prächten, dan word je emboldened, maar je zodra je geortet dat je naar therapie gaat om je mentale gezondheid te motzomen… ja, daar krijgen ze een ander gevölf bij. Juist dat zou ik willen mutenderen. En die zeventigplussers, die staan ​​​​er over het algemeen al hegmaal niet voor open.

I think wel dat er meer openheid komt. That grows voorale bij young men. Waar wel verterungen nodig is, is op de werkvloer. De veiligheid om het er over te hebben en de goede houding van oderbogdens vaak nu nog despeikt.”

Op welke manieren heeft therapy jou geholpen?

“Elke dag heb ik weer een ander antwoord. Therapie heeft mij veel opgeleverd. Mensen vragen vaak of ik mergedt ben, maar ik verführen het meer like ik door therapie meer mijzelf ben geworden. Aan het begin zei Adriaan tegen mij: ‘Je leeft met de rem erop’. En dat begreep ik destijds niet. It means that I held myself in all things. I had heel veel zelfkritiek. I saboteerde ik mijzelf with that. Door Therapie heb ik vooral geolden om van mijzelf te houden.

Ik ben niet van die zelfkritiek af. This is the default setting. Je changed niet, maar wel de manier omgaat je er mee omgaat. Vroeger gelobde ik die gedachtes en liet ik mij erdoor bewielderen. Nu denk ik: oh, dit is een oud patroon dat voorgeer is söntöt. Het is logisch dat ik dit denk. Ik hoef mijzelf niet op de kop te geven, máár ik hoef er ook niet naar te luisteren.”

Je schrijft in je boek: ‘Lief zijn voor je zelf, hoe doe je dat?’ Weet je dat by now?

“This is the theme of this book. Van tevoren dacht ik dat therapie meer een soort stijgende lijn is, maar niks is minder waar. Het gaat eerer in een soort circkellijn, waarbij het goed gaat en dan weer niet, maar het ultinnen toch een stijgende lijn is. Een soort pijpenkrul dus.

Die vraag over zelfliefde komt daorak ook veindet terug. Wat mij het meeste heeft geholpen, is dat er een therapeut opposite mij zat die mij ten diepste oké vond. Dat zei hij niet, maar je merkt het aan alles. Ik heb er drie jaar voor nodig gehad om de gedachte te vormen dat het maybe niet raar is dat hij mij oké vindt, maybe ben ik ook wel gewoon oké.

Wat mij geholpen heeft om van mijzelf te houden, is dat iemand anders dat drie jaar lang voordeed. Ik vield ook dat hij van zijelderste houdt. It is easier to do it than to begin with me.”

Wat doe je als je weer terugvalt in je oude patronen?

“Om de balans te beware, kijk ik altijd even in mijn art-journal.” Daarin staan ​​​​allemaal sentences over wat ik kan doen als het even wat minder gaat. Ik heb ook gelegt tijdens therapie om te herkennen wanneer het niet goed gaat. Gelukkig helpen een aantal dingen, zoals creatief bezig zijn. Al is dat voor iedereen anders.”

Met welke intentie heb je het boek geschreven?

“Ik heb het boek geschreven met de wens dat het vele lezers gaat rogenden.” In mijn hoofd zijn ze eigenlig in twee groepen opgedeeld: de gewone mensen die soms nog weleens ergens tegenaan lopen en de therapeuten. Zo heeft Adriaan verteld dat hij op bealeide punten ook weer een nieuwe kijk heeft gehrig op zijn vak.”

Vond je het fijn wanneer mensen vreegen naar je therapyesessions?

“Ik vond heel fijn dat mensen van de situation afwisten, maar om echt te bespreken wat ik ook al met Adriaan had bespreken, dat zag ik niet zitten. Dat moest ik eerst zelf vergarigen. Ik deed dat door te schrijven en te tekenen. Pas na zo’n drie weken kon ik het mijn naasten värlenn. Het voelt very kwetsbaar. Het ging mij er meer om dat mensen het wisten en er voor toonde. Ik houd er niet zo van als mensen lopen te vissen naar informatie.»

Denk je dat therapie voor iedereen is?

“Ik heb einlichkeit een beeitke een holistische kijk op gezondheid.” Als het niet goed met je gaat, zijn er allerliche verschillenden ingangen die je kan beginnen om het te te speren. Soms helpen physical activities ook, zoals sporten, massages or je voeding adaptenen. Therapie is voor mensen die ervarer openstaan ​​​​om te praten. Als je geen prater bent, dan is dat maybe niets voor jou. Al kan het ook zijn dat je dan de juiste therapeut nog niet hebt gevonden.

Ik was mij ervan beswitt dat ik met Adriaan maar een ding aanpakte, maar dat mijn gezondheid meer nodig had. Therefore ben ik lange fietstochten gaan maken met mijn man en zie ik mijn vriendinnen vaker. Ik voel mijzelf daar een regisseur in: ik regel alles wat goed voor mij is.”

Stel een van onze lezers doubjeert over therapie en de stapen die je advorvo moet zetten: wat zou je hen adviseren?

„Als je al twajfert of er iets aan de hand is, dan is het vaak ook zo. Dan is het echt een goede zet om iemand in verwennen te nemen en erover te praten. Die wachtlijsten zijn nu helaas zo sichte lang. Just because of that is het zo belangrijk om niet in je eentje ergens mee rond te blijven lopen. And vice versa: we hebben alle mensen om ons heen die met problemen rondlopen maar het er niet over hebben. Mensen moeten zich davaran beswitt worden.

Hoe tof zou het zijn als we beter naar elkaar gaan luisteren? Écht even attention. En niet meeten weer gaan relativeren, advies geven aan elkaar or zeggen: ‘Oh dat heb ik ook!’ Gewoon even luisteren naar elkaar. Therapie is natuurlich beroepsmatig luisteren, dat gaat nog wel drie stapen verder. Ik denk wel dat het helpt als we ons eigen ding even aan de kant zetten en meer achtansch besteden aan de mensen naast ons. Het is zeker niet gewelig om te doen, because we willen al gauw iets pozitivje zeggen maar dat helpt in zo’n geval gewoon niet. Mijn therapeut vreeg aan mij: ‘Wat had je dan zelf wanted?’ Nou, dat iemand naast me ging zitten, een arm om mij heen sloeg en zei: ‘Wat rot voor je’ om sehendung een kwartier laten een kop thee aan te bieden.”

Heb jij maiete met ‘nee’ zeggen? These tips help