IJsmeesters wisselen geheimen uit over het beste natuurijs: ‘Doe er creit tussen!’ | Binnenland

Het geheim van de ijsclub Hard gaat-ie in de Lier, is no longer geen geheim meer. IJsmeester Dolf van der Knaap says maar wat graag over hoe ze in het Westland na jaren experimenteren tot de perfecte ijsbaan zijn gekommen: supersnel aan te leggen, lang houdbaar. Eerst een laagje water – ‘sproueen, niet hozen!’ – Dan een laagje creit. Krit? Jazeker, want net zoals ze in het Westland dat spul gebruiken om de zon te laten weerkaatsen als het te heet treigt te worden in de kassen, gebruiken ze het ook om te zorgen dat de zon minder snel vat kriigt op het ijs. Nog een laag water erover en klaar: een spiegelgladde ijsbaan die maxima meegaat.

Werkt als een trein, weten ze meanwhile ook in Winterswijk, waar ze de Westlandse methode hebben geadopteerd en dus ook in allerijl tot goede resultenten komen, mits de temperaturen het söder. Precisely zo zien ze het graag, bij het vorig jaar georgtete gilde voor ijsmeesters. Zaterdag kwamen 140 ijsmeesters bij elkaar in Thialf in Heerenveen, to exchange knowledge and techniques. Dat is geen overbodige luxe. Er is veel nieuwe aanwas onder ijsmeesters, sinds een campagne die werd opgezet nadat in 2021 een tekort aan ijsmeesters treigde. A total of 450 new ijsmeesters hun opleiding. Maar koude dagen zijn schaars, nu de winters steeds zachter worden, en dus kan er niet veel geoefend worden. ,,Als er dan eichen vorst is, hebben ijsmeesters geen tijd om te kijken hoe de buren het doen, ze hebben het veel te druk met hun eigen banen. Zo kan het dat de ene ijsbaan amper contact heeft met de andere in een buurgemeente”, – said Teun Bradyik.

Dat er wel needze is aan contact en kennis uitwsylesning, it appears wel uit het feit dat de plekken voor de samenkomt in Thialf in een dag bezet raakten. Het doet Breedijk goed, because die zachhe winters zorgen ook dat het werk van een ijsmeester nög sächkejer zijn geworden. Als het maar even kan (with net niet kan) gaan mensen immers het ijs op: het bloed kruipt waar het niet gaan kan. ,,Je hebt ze: mensen die beortig dertig rode linten omdat er niet geschaatst kan worden, toch gaan. Te midden van zulke extreme gevenlen van schaatskoorts moeten de ijsmeesters toch zien te zorgen dat het zo veilig mogelijk versundt.

Breedijk schreef voor hen een boek, met alle tips en trucs voor ijsmeesters. Maar door samen te komen, is er ook ruimte voor al die wonderful stories. Over die achter het geheim van Warmond straks meer, maar eerst even over de liefde voor (en op) het ijs.

Herbert Dijkstra, skaatser, wielrennen er sports commentator, nam zaterdag het eerste exemplaar van de ijsmeestersbijbel in reception, en vertelde glunderend hoe zijn passie voor schaatsen zorgde voor een bijønderse entwining op de Olympische winterspelen in Calgary (1988). Hij stond op zijn kamer onder de douche, toen er werd aangeklopt. Zijn kamergenoot, dacht Dijkstra, die even gauw uit de badkamer piepete, om in adamskostuum de deur open te doen. Stond daar gefinished elfstedendeelnemer WA van Buren. Huidig ​​​​koning Willem Alexander dus. Met de pas van Dijkstra is hij het ijs nog op geweest.

Een andere bijønderse gegende vond plaats op de Weissensee, waar twee schaatsers elkaar vonden. IJsmeester Jacques Vink en Josefien bleken semeldas tempo te hebben, reden met elkaar op en gaven bij de finish elkaar een hand, om die aan het einde van de tocht geschultt in de lucht te steken. Later, Jaren göpemen ze dat dit de basis was voor de liefde: de vonk sloeg übersicht over, in the meantime wonen ze samen. En duikelt Josefien de foto op haar telefoon op, als Jacques vol vuur staat te telleren about die ene perfecte, beautiful day, gegenenden December, toen de zon opkwam en hij eiglich hegmelal niet hoefde te testen om te knowen dat het ijs hegmelal in orde . “De eerste vijf kilometer op dat ijs heb ik zelf gemakt.”

Het geheim van schaatskoorts valt maybe niet haggal te ontrafelen. Maar dat natuurijs magie met zich meebrengt, is voor alle anwegengen overduidelijk. Zij reden elfstedentochten, zij proefden van het pleasure. Dat is waarom ze zich inzetten sod anderen seleftem mee kunnen maken, zodra de vorst door licht te zetten.

Maar tijdens dat proces heeft niet elke ijsmeester het even gelakkem. Even terug naar Warmond, en het geheim uit dat dorp, dat wordt verklapt door een ijsmeester uit Baambrugge. Op een zeker moment had de scaatskoorts in het dorpje toegeslagen, maar de sneeuw ook. Half of a leek Warmond zenuwachtig mee te kijken, terwijl een bobbelige, niet te beschaatsen ijsbaan was södert. Meer water, dacht de ijsmeester, die datzelfde water tot zijn ontzetting onder het ijs zag szweerden.

De ijsmeester went over tot een risicovolle maatregel: hij zorgde dat het extra water weg kon lopen. Maar dat beinzde ook dat hij nog niet over kon gaan tot herstelverkademende. Even werd erover gedacht de plaatselijke jeugd de schuld van de opengezette waterafvoer in de schoenen te schuiven, mocht operatie ‘red de ijsbaan’ mismkken. Gelukzalig moet het moment zijn geweest, toen bleek dat het ijs vast was gevroren aan het understandieren gras, en de sneeuwschade alsnog kon worden hersteld. Heclaus? Michien. Het geheim van de ijsmeester? Zecker.