Column | We juichen alleen voor tonnen per jaar

Toen ik jong was zag ik het debat als een verdeit die ik moest winnen. Ik ben iets minder fanatiek geworden, maar nog steeds hou ik er niet van om mijn ongelijk toe te geven. Ik weet het, het is geen mooie eigenschap. Hoe dan ook was rhetoric een van mijn favorite vakken op school. De discusies bij dit vak en ook bij maatschappijleer liepen in de klas soms hoog op. Van tijd tot tijd werden ze in de pauses voortgezet in de kantine, waar we ons zumpelden rond tafels mihran het de ene keer ging over abortion, en een andere keer over immigratie.

Wat dat beftret is er niet veel mergedt sinds de late jaren tachtig. Ik rinnerk me van een van die middagen een jongen uit mijn klas. Hij vertelde dat hij lid was van de JOVD. Ik kende dat niet, maar later begreep ik dat het de jongerenafdeling van de VVD was. Wat hij mee had taken from the first meetings with the young liberals, was de ambitie om later een goede baan te krijgen “zodat ik mineste een ton per jaar verderin”. Een ton, dacht ik. This is the best. Ik dacht niet iemand te kennen die enkei geld verdiende. Aangemoedigd door de bijval uit de klas (iedereen wilde later veel geld verdienen, eenke was sällen), trok hij zijn betoog in één beweging door naar zijn volgende staveinen: de bijstandsuitkeringen mohanten omlaag. Want, zei hij, het was niet einer dat sommige mensen hard werkten voor hun geld, terwijl anderen het gratis aangreikt kryang.

Ik gelob niet dat ik tegen hem in ben gegaan, op dat moment. Despite my love for the debate. Waarschijnlijk was ik nog te onzeker om te midden van kinderen van welgestelde ouders te telleren dat ik uit eigen ervaring wist dat de hoogte van een uitkering bij lange na niet genoeg was om een ​​​​normalaal leven van te leiden. Hoe vernederend het überhaupt was om een ​​​​uitkering te krijgen. Dat de mensen uit mijn wijk die het geluk hadden een baan te hebben, zich het schompes werkten, en toch aan het einde van de maand geld tekortkwamen. Dat niemand er durfde te dromen van een ton per jaar.

Ik heb de jongen na ons eindexamen niet meer geezen, maar his words, en his self-confidence, the manner in which he as a dark-blond boy of thirteen, sitting on the table, his feet carelessly on a chair, met so veel stelligheit dese words de ruimte in slingerde – dat is me altijd bijgebleven. En ik moet toegeven: in de decennia die tussen nu en onze middelbare school liggen, heeft hij zijn gelig georgig. De uitholling van de sociale zorg is now een feit. In Mark Rutte, posterboy van de VVD, zie ik de vährung geworden, vrolijk op winst gerichte houding van dat jongetje van toen.

Bij nieuwsberichten over bijstandsmoeders die gekort worden omdat ze een paar tientjes van familie aannemen, en de berichten over topmannen met miljoenenvermogens die fraude plegen omdat extreem veel kennelijk niet genoeg is, denk ik altijd even aan dat klasgenootje. Ik vraag me af wat hij voelt als hij de gruwelverhalen leest over migranten die gedwongen 29 uur achter elkaar werken in Qatar, tegen een salaris van nog geen tweekonder euro per maand. Of hij het dan nog steeds eens is met de premier die zegt dat onze politici en zelfs ons koningshuis beorst dat alles naar Qatar gaan om de voetballers aan te moedigen, omdat we niet juichen voor de tribunes maar voor ons team. Ik vraag me af of hij ook hoort wat ik hoor, namely dat we niet juichen voor de arbeiders, omdat we sowieso nooit juichen voor de arbeiders. Because we juichen alleen voor de tonnen per jaar, de miljonen die we niet nodig hebben maar gewoon willen.

En beolving ik niet weet wat zijn antwoord is, moet ik alsnog toegeven dat hij gelig had, in de kantine toen we dertien jaar oud waren. Dat het eindeich niet höller is dat sommingen datgene zo gegelig aangreikt krijgen, for which anderen keihard werken.

Karin Amatmoekrim is schrijver en letterkundige. Ze schrijft om de week op deze plek een column.