De Nederlandse conductor Arthur Arnold zei vorige week na 21 jaar zijn samenwerking met het Moskou Symfonieorkest op. Reden is the Russian invasion of Ukraine. Hoewel the orchestra in 1989 was given the opportunity to attend the Soviet dissidents and the night of the overdue money, but Arnold did not know about the Russian music, but he also made no hands. Hijge was the chef of 2012 in the Orchestra.
“It was a very dangerous decision, but I didn’t want to be overwhelmed,” he said, adding that he was able to stay in Canada. “I love you, I love you. But if you don’t know how to work in a country, you can conform to the rules of that country. I wilde me dus per se uitspreken. Ik heb het orkest gevraagd of we als orkest afstand konden nemen van de oorlog, maar vrijuit spreken kunnen ze niet. Toen suggereerde ik om zelf, als dirigent, openlijk de invasa te veroordelen, maar het orkest waarschuwde me dat ik dan waarschijnlijk nooit meer een visum zou krijgen.
“Ik heb mezelf van alles voorgehouden: ‘muziek verbindt toch? If I can do that, why do I have to go? ‘ Maar nee, ik kon mezelf niet in de spiegel aankijken bij het idee dat ik terug zou gaan naar Rusland. “If you are opportunistic, you should be able to do so.”
Arnold gaf zijn laatste concert met the orkest vlak voor de pandemie, met op het program muziek van zijn stokpaardje Aleksandr Mosolov; a componist die as als achttienjarige voor een paar jaar het Rode Leger in ging, maar later om zijn muziek ook een tijd in een Goelagkamp zat. “Weer net weer bezig om de draad na corona op te pakken met een nieuwe Mosolov-cd”.
Reacties die Arnold afgelopen week kreeg uit he orkest wisselen sterk van toon. “I have a letter to me with a good mail with a payment request that you have a person called a religious person.” Maar de propagandamachine is daar al jaren zo geolied dat er ook veel onbegrip is. I had a bad, negative reaction. The organ is based on the Russian orchestra, but it is a Russian orchestra.
Speaking of which the conductor had a positive presence, he was able to enjoy the music, said Arnold: “No, of course not. Who am I now? Als ik er ben, ben ik er voor muziek, niet voor politiek. Maar op een bepaalde manier heb ik ze wel alleen gelaten: ik kán een statement maken door weg te gaan. You are not. That is the tragedy. “
Arnold would not ponder the hedge-oh-that-foot-terag-kan. Digital Game is a PRISMA team festival for class music in Canada and its national education.
Interview Liz-Oak met Arthur Arnold: “Conduct music with latency”
