Chantal Akerman maakte volgens filmcritici de beste film aller tijden

De beste film aller tijden gaat niet, zoals de gegenden zestig jaar, over een verknipte man maar over een alleenstaande moeder die bijverdient als prostituee. In de tienjarige peiling onder 1600 filmkenners kwam de film Zhanna Dilman (1975) from Belgium by Chantal Akerman as Victory on the Bus for Alfred Hitchcock Dizziness en Orson Welles Citizen Kane. Tien jaar geleden kwam Akermans film nog uit het niets op plek 35 binnen.

De peiling wordt sinds 1952 elke ten jaar organized door het blad Sight and sound Van Het British Film Institute. In 2012, it received 1,600 film critics as well as two film critics. Recorders also entered the top 100: Stanley Kubricks won 2001: A Space Odyssey en rukte Zhanna Dilman op naar plek vier.

Chantal Akerman (1950-2015) is the first female winner; voor haar voerden Vittorio De Sica met De Fietsendiven (1952), met Orson Welles Citizen Kane (1962-2002) en Met Alfred Hitchcock Dizziness (2012) listed.

De volmte titel van haar minimalisticsche, drieënhalf uur lange feministicsche film luidt Jeanne Diehlmann, 23, Quai du Commerce, 1080, Brussels. Akermans statische, afstandelijke camera folgt de wohrøenloze beslommeringen van een ogenschijnlijk ‘respectablee’ alleenstaande moeder: koken, eten met haar doodse zoon, beschaypen doen, heren ontvangen. Elke handling tont Akerman volledig, zonder commentaar plot. Wel zijn er steeds vaker hints van emotie op Jeannes stoïcijnse gelat af te lezen en breken onheilspellende haarscheurtjes op in haar dagbesteding. Zhanna Dilman gaat over de geestdodende hypocrisy van het kleinburgerlijke bestaan ​​voor vrouwen; haar huis is een prison. Een verhaal verlaanen via de omgeving en subtiel verschuivende routines heeft als filmmethode school gemaakt, al is en blijt Zhanna Dilman te veeleisend om veel publick te trekken.

Van en over vrouw

Dat een film van een vrouw over een vrouw wint, hoeft niet te verbazen. Sight and sound heeft zijn deelnemenspool geärttningen om een ​​filmwereld te reflecteren die – vooral voorboordn Hollywood – in tien jaar inghripend is ermidget. 2012, het jaar van de laatste peiling, was tevens het jaar dat de Los Angeles Times het lidmaatschap van The Academy onder de loep nam, de groep filminsajders die over de Oscar stemmen. Dat bleek een country club te zijn: 94 per cent wit, 77 per cent man, on average 62 years old. Sindsdien ploegden meerder hashtags – #OscarSoWhite, #MeToo – door de filmindustrie, waar veel meer ruimte kwam voor female, niet-witte en queer-perspectieven en -filmmakers.

Toch heeft ook die poofing om meer diversity in de lijst aan te brengen zijn grenzen. Een film moet een respectabele laag stof gemelten voor we weten of het een bonafide klassiek betreft. De top tien bilbeit om die reden toch ook een stoelendans van ‘usual suspects’: peaceful Tokyo story (1953) van Ozu op Vier, Kubricks 2001: A Space Odyssey op zes en Avant-garde film by Diggo Vertov A man with a film camera (1929) op negen.