Onlangs moest ik voor een operatieve ingreep naar het ziekenhuis, maar gelukkig sprak mijn supportsysteem me vooraf moed in. The best friend: “I don’t have the right to believe, I don’t have a chance to get rid of it.” Oudoom Karel: “Ik gaf ‘avonds bloed over, de volgende dag waren mijn wangen blauwgrijs.”
Мой брат: «Je kan dagen niet slapen van de pijn».
De feestelijkste was mijn zus, die zei dat bij haar de verdoving ook misging en dat toen haar verstandskiezen verwijderd werden (haču, da dat dat waarvoor ik naar de polikliniek most, twee stonden er op de slooplijst, he biken biken biken. the first pieces should be removed.
“Je gaat zoveel pijn hebben”, zei ze opgewekt.
Met een niet heel active levenswens wandelde ik de polikliniek in. I don’t want to be scolded.
“Pom pom,” said the cockroach. Hij tikte wat, duwde en in minder dan ein minuut was de bovenste eruit. Na wat gesjor gaf vijf a minute later ook de onderste mee. Op een schaaltje lagen twee kiezen, een soort ijshoorntjes, helemaal nekranuty. The rest of the day is not enough, the first time, no zwelling, miss a small post-partum depression depress my little life, we have not been able to do so, we also have 39 years ago we have never been in a hurry. van tevoren zo bang had gemaakt. Was he sadism? Self-glorification?
Toen ik haar wilde appen, kreeg ik op mijn telefoon een herinnering. ‘Sterfdag oma Deckwitz’ stand. Ach, my left warme Pools-Duitse grootmoeder van vaders kant. A glimlach, diehard catholic. I ging vaak met haar en mijn zus naar de kerk, staarde naar al die kaarsverlichte heiligen. In hun slanke jonge mensenhanden hadden ze de werktuigen waaraan zij hun martelaarsschap dankten: bijlen, zwaarden, messen. On a whim, there is a well-known and well-known borsten getoond (during a certain date that a Catholic church has a living space). Allemaal mensen wier gebroken lichamen een bewijs waren van hun superioriteit.
I dak aan elke keer dat mijn zus een snijwondje heeft. Hele fotoreportages stuurt ze door, hoe diep en ontstoken de boel wel niet is, maar dat ze geen kick geeft. In the middle of nowhere, zoals would be more mensen, nog steeds the oude idee dat lichamelijk lijden loutert en verheft.
Toen ik haar vertelde dat ik amper last had van de ingreep zei ze teleurgesteld dat ze dat heel fijn vond voor mij.
Toen ik een uur poznej begon te hoesten, koortsstuipen kreeg en vervolgens positief testte op corona, zei ze tevreden dat je ook niet álles kan hebben.
Ellen Deckwitz written on this plexus a wisselcolumn met Marcel van Ruzmalen.
A version of this article was published in the NRC on April 14, 2022.
